LGBTIQ2 gemeenschap Columbia

Een gebed om liefde

We vragen om te bidden voor de LGBTIQ2+ gemeenschap in Colombia die in het hele land systematisch wordt afgeslacht. We vragen om te bidden voor deze gemeenschap die zich op een creatieve manier verzet tegen discriminatie en geweld.

Een wake in Barrancabermeja, Colombia, om hen te gedenken die hun leven verloren in het geweld tegen de LGBTQ2+ gemeenschap.

Dit gedicht eert allen die gestorven zijn en hen die zich blijven verzetten: Je bent niet alleen!

Ik voel me nog steeds een kind,
en wenste met heel mijn ziel dat ik dat was.
Ik voel dat ik niet zou overleven als ik alleen was in deze wereld.
Ik bid God elke nacht
- omdat ze me geleerd hebben om te bidden, en omdat ik geloof heb -
omdat ik nog steeds een kind ben,
en ze mij hebben geleerd dat God past in een eenvoudig gebed.

Bij familiebijeenkomsten hoorde ik het hen tegen iedereen zeggen
“Als ik een flikker zoon had,
had ik liever dat hij een drugsverslaafde of dief was,
of ik zou hem gewoonweg vermoorden.”
Want waarom zou iemand een flikker als kind willen hebben?
En ik zag iedereen reageren
“Ja, ja, natuurlijk, waarom zou je zo'n kind willen hebben,”
en mijn moeder stemde in.
Ik begreep wat er gezegd werd,
en voelde elk afzonderlijk woord en al hun reacties.
Ik hoorde mijn familieleden aan mijn moeder vragen
waarom ik zo vrouwelijk was wanneer ik sprak
en mijn moeder antwoordde dat ze het niet wist.

Wanneer ik hoor dat mensen mij willen vermoorden, word ik erg bang.
Ik heb de dood eerder gezien, ik heb hem gezien in de straten en de winkels.
Ik heb zijn slagen gevoeld, ik heb hem gezien in de ogen van mijn vrienden en familieleden.
Daarvoor heb ik vroeger gebeden en daarvoor bid ik nu,
dat mijn nachtmerries ophouden,
dat mijn nachtmerries nooit meer terugkomen.

Mijn doodswens begon al vroeg,
de geest van zelfmoord met wie ik al sinds mijn kindertijd spreek, is er altijd geweest.
Ik zie hem duidelijk, ik kan hem onderscheiden van mijn andere emoties,
zonder te weten wanneer ik van hem verlost zal zijn.
Ik heb nachten lang gebeden,
gebeden dat mijn leven anders zou zijn bij het wakker worden,
dat morgen anders zou zijn,
dat hij er niet zou zijn om mij te begroeten.

Toen ik jonger was bad ik om te veranderen,
om iemand te worden die zij wilden dat ik zou zijn.
Maar mijn geloof is veranderd.
Ik begon te bidden dat ik wakker zou worden en de persoon zou worden die ik wil zijn,
dat ik de man zou worden die ik had verborgen onder al mijn gebeden.
Zodat mensen mij zullen zien zoals ik ben, wanneer ik verliefd word,
en dat ze mij kunnen zien opbloeien.

Ik bid om liefde,
om Gods vergeving,
om de vergiffenis van mijn moeder.
Ik blijf bidden dat de wereld me lief zal hebben,
dat ze me kunnen zien zoals ik ben.
Het voelt vaak alsof God me niet hoort,
het voelt alsof ik bid tot een God die doof, blind en stom is.