Bericht uit Lesbos: Gebed voor vredestichters
(12 juli 2023)
Vorige maand was er een enorme schipbreuk voor de kust van Pylos in Griekenland, waarbij 120 lichamen werden geborgen en meer dan 500 mensen vermist raakten. De vermisten – waaronder alle vrouwen en kinderen die aan boord waren – zullen waarschijnlijk nooit worden gevonden. Bij het strikter worden van het beleid van de Europese Unie, waardoor zee- en landsgrenzen veranderen in ondoordringbare muren, worden vluchtelingen en migranten steeds vaker gedwongen deze gevaarlijke routes te nemen. Schepen die niet zeewaardig zijn, worden tot de rand toe gevuld met honderden volwassenen en kinderen, opeen gepakt, hopend en biddend dat ze hun bestemming zullen bereiken. En als ze daar aankomen – iets dat helaas niet als vanzelfsprekend kan worden beschouwd – begint een nieuwe strijd om te overleven. Tijdens deze 'reis' gaan vooral op de routes over de Middellandse Zee mensenlevens verloren en wel op zo'n manier dat ze veelal nooit terug worden gevonden. Hun lichamen zinken naar de zeebodem, kilometers onder het wateroppervlak. Konden we ze zelfs na hun dood maar fatsoenlijke omstandigheden bieden, zodat elk uniek bestaan aan boord werd erkend en geëerd in plaats van slechts een nietszeggend nummer op een begraafplaats. Een waardige begrafenis zou een basisrecht van ieder ras, iedere kleur en klasse moeten zijn. Helaas zijn we als mondiale gemeenschap in veel gevallen niet in staat zelfs maar deze basale dienst te verlenen en blijven deze eenvoudige zielen slechts nummers op een gegevenslijst totdat iemand op onderzoek uitgaat om hun naam te registreren.
We bidden voor en hopen op veiliger routes voor mensen op doortocht. Al deze mensen zijn een belangrijk onderdeel van ons menselijk bestaan, in leven en dood, zonder discriminatie.
