Mensenrechtenwaarneming door Palestijnen in Hebron

Door Mona Al-Zuhairi

Ja, wij zijn waarnemers voor de mensenrechten, en wij komen hier vandaan.

In september 2020 ging CPT-Palestina weer aan het werk na maanden van lockdown en beperkingen vanwege Covid-19. Maar nu was het team anders; dit was de eerste keer dat het Palestina-team geheel bestond uit lokale inwoners.

Een team bestaande uit lokale inwoners kent zijn eigen uitdagingen maar ook veel voordelen.

Jarenlang werden de vergaderingen en bijeenkomsten in het Engels gehouden, maar nu kan dat in het Arabisch.

Het gebruik van onze moedertaal maakt opbouwen van relaties met de gemeenschap makkelijker. Bovendien wordt het verzamelen van gegevens tijdens een incident makkelijker en ook kan het team in de taal van de plaatselijke gemeenschap informatie krijgen.

Dit is belangrijk voor de nauwkeurigheid van de informatie, maar daarnaast creëert het spreken van dezelfde taal een medelevende communicatie. Als je in een noodsituatie met iemand spreekt, is het essentieel om je bewust te zijn van de cultuur en de woorden die je moet gebruiken. Het is waarschijnlijker dat leden van de gemeenschap zich getroost en gesteund voelen, als er een gedeelde cultuur en passend taalgebruik is.

Een ander sterk punt van een lokaal team is dat het een contextueel inzicht heeft in wat er gebeurt, omdat zij zelf ook het onderwerp zijn geweest van CPT-documentatie.

De werkdag van een team is onvoorspelbaar en kan soms moeilijk zijn, dus een van de essentiële aspecten van een lokaal team is de mogelijkheid om onze moedertaal te gebruiken voor grappen en sarcasme; een goed gevoel voor humor verlicht de last.

Maar een lokaal team kent ook zijn uitdagingen, vooral wat betreft onderdrukking en geïnternaliseerde onderdrukking.

Een lokaal team van Palestijnse mensenrechtenactivisten wordt geconfronteerd met meer restricties dan buitenlanders wat betreft de locaties waar ze toegang toe hebben. Zo mogen Palestijnse teamleden Shuhada Street niet in. Als je als daar loopt wordt dat onder de Israëlische militaire wetgeving beschouwd als een misdrijf.

Hoewel arrestatie, hechtenis en intimidatie risico's zijn waarmee alle mensenrechtenactivisten worden geconfronteerd bij het werk in Al-Khalil, is voor Palestijnse mensenrechtenactivisten die kans groter.

Een andere uitdaging wordt gevormd door de band met de plaatselijke gemeenschap en de geïnternaliseerde onderdrukking.

Als je een lokale inwoner bent, krijg je geen privileges op grond van je ras of je paspoort. Opgroeien in het Midden-Oosten heeft ons geleerd dat witte mensen beter zijn en meer waarde hebben. In Al-Khalil wordt een westerse mensenrechtenactivist meer vertrouwd, ze worden gezien als behulpzamer en waardevoller, niet omdat ze het werk beter doen maar vanwege de onderdrukkende systemen waarop de wereld draait. Dit systeem maakt dat onder de onderdrukking een getuigenverklaring van een witte man meer gewicht heeft dan dat van Palestijnse mannen. Daarom heeft het team de vraag gekregen “Wat kun je eigenlijk voor ons doen?” en de opmerking “Ze kunnen weinig, waar zijn de buitenlanders?”

Een lokaal team betekent de worsteling met en het gevecht tegen systemische onderdrukking door de Israëlische bezetting en daarnaast ook geïnternaliseerde onderdrukking. Maar aan de andere kant brengt het authentiek medeleven een gevoel voor humor met zich mee dat nodig is om door te gaan.