De kracht van solidariteit kent geen grenzen
Waar ze ook zijn, grenzen veranderen niet, of ze nu op land of op zee liggen. Dat heb ik ondervonden en het werd opnieuw bevestigd toen ik onlangs een paar dagen doorbracht op een aantal andere grenzen ergens ter wereld. Ik ging met de bedoeling om iets te leren, iets te zien en te begrijpen dat misschien nieuw en anders was. Wat ik me realiseerde was hoe generiek al deze grenzen zijn, of ze nu in het zuiden, noorden, oosten of westen liggen. Er zijn mensen die vanuit verre landen de droom van Europa proberen te bereiken in de hoop een beter leven te vinden, veilig voor hen en hun gezinnen. Ze reizen maandenlang vanuit verafgelegen plaatsen om ergens te komen. Uiteindelijk wordt dit ongedefinieerde ergens, een grenslijn in the middle of nowhere, onderbroken door een enorme muur, een zee, hoge bergen en diepe dalen. Daar worden ze opgewacht door politieagenten en bewakers van de landen die elke staat met hand en tand verdedigen. Met niet te bevatten geweld slaan, vernederen, kleineren ze de migranten en dringen hen terug, waarbij ze al hun grondrechten schenden.
Dit alles is (inmiddels) bij ons allemaal bekend. Als we erover nadenken, bestaat het optrekken van grenzen historisch gezien zelfs al honderden jaren. Wat belangrijk is om voor op te komen, zijn de mensen en vrienden die even solidair zijn met mensen die onderweg zijn en niet alleen met hen. Ik hoorde mezelf vaak zeggen: “we stonden op omdat we niet konden aanzien wat we zagen”. Mensen die vroeger misschien geen politieke achtergrond hadden, of soms zelfs aan de tegenovergestelde kant stonden, vonden zichzelf uiteindelijk terug in de frontlinies, waar ze persoonlijke relaties op het spel zetten en zelfs de sociale stereotypen die in kleine of grote plaatsen heersen, trotseerden en niet bang waren om zichzelf bloot te geven. Ieder van hen, elk voor zich en met de eigen persoonlijke passie, steunde en zorgde voor deze mensen die alles achterlaten op zoek naar een betere toekomst. Dat ze hun huizen openstellen, een warme maaltijd voor hen koken en hun warme kleren geven, is het minste en tegelijkertijd het mooiste wat ze doen, omdat de migranten – al is het maar voor even – warmte en zorg kunnen ervaren.
Het geeft kracht als je mensen ziet vechten om – op welke manier dan ook – iets heel kleins of iets heel groots te doen. Het zijn deze acties die me de moed en de kracht geven en me eraan blijven herinneren dat wat ik doe, dat ik daar niet alleen voor sta. Dat er zichtbare en onzichtbare mensen in verschillende delen van de wereld zijn die hieraan bijdragen. De gedachte dat er een groot netwerk van solidariteit is dat, hoe onzichtbaar ook, in de frontlinie staat wanneer dat nodig is en dat zal blijven doen, geeft me kracht.
Van Lesbos tot Mexico vechten we allemaal aan onze eigen grenzen en kennen we onze eigen worstelingen, groot of klein, welke moeilijkheden of hindernissen er ook op ons pad komen. Het is belangrijk om onthouden dat de kracht in ons binnenste zit en nooit te vergeten dat zelfs als we nooit winnen, we altijd zullen blijven vechten.
