Bericht uit Colombia: Wordt de klok teruggedraaid?
Gemeenschappen en sociale leiders werden het afgelopen jaar geconfronteerd met een piek in geweld, zowel op het platteland als in de steden. Er is geen veilige plek meer.
Het is vier uur ’s ochtends als Erik opstaat, een kop koffie drinkt en zijn paard zadelt om naar zijn boerderij te gaan om de koeien te melken. Hij neemt afscheid van zijn vrouw met een enthousiaste glimlach. “Het wordt goede dag vandaag”, zegt hij tegen zichzelf terwijl hij de singels van het zadel aantrekt. Het is rustig langs het pad waarlangs hij rijdt, de zon laat zich nog maar net zien en de hitte zindert al. Erik spoort zijn paard aan om op tijd op de boerderij te komen, want vandaag moet hij niet alleen de koeien melken, maar ook het planten van een maïsveld voltooien. Voor hij het weet is het vier uur in de middag en tijd om naar huis te gaan! Hij vertrekt, en met de voldoening van een productieve dag meeneuriënd met het melodie van een vallenato die van een naburige boerderij op hem afdrijft. Als hij thuis is, komt hij met buren en vrienden samen in de schaduw van een mangoboom om te praten over het leven, over alles en niets tegelijk, maar …
Wat zou er gebeuren als dit verhaal anders was?
Het is voor niemand een geheim dat het geweld het afgelopen jaar explosief is toegenomen, niet alleen op het Colombiaanse platteland, maar ook in de stedelijk gebieden. Gewapende groepen zwerven op hun gemak door de steden en dorpen en hebben hun dreigementen tegen het leiderschap van sociale leiders, mensenrechtenactivisten en campesino-boeren opgevoerd. Het lijkt erop dat de klok wordt teruggedraaid, dat we teruggaan naar die tijd van grof geweld, die we op een gegeven moment leken te overwinnen. Maar niets is minder waar. Op dit moment heeft bijvoorbeeld El Guayabo, een van de campesino-gemeenschappen die CPT-Colombia al meer dan 11 jaar begeleidt, te maken met een escalatie van buitensporig geweld en nergens is er nog een veilige plek.
Daarom willen we onze gebeden en gedachten uit doen gaan naar alle boerengemeenschappen die bang zijn dat ze het land niet verder te kunnen bewerken, bang dat ze hun huizen moeten verlaten of zelfs bang dat ze hun dierbaren nooit meer terug zullen zien. We bidden voor de boerenfamilies van El Guayabo en Colombia dat ze de nodige bescherming krijgen, zodat hun verhalen kunnen gaan over zonnige dagen, dagen waarin ze het land bewerken en zitten kletsen onder een oude mangoboom. Zo, precies zo, voor een waardig leven voor iedereen.
